Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που όταν αρχίσαμε να μαθαίνουμε για τη Φωτογραφία, μπορέσαμε να καταλάβουμε την αξία της, πέρα από τη συναισθηματική. Σήμερα, ξανακοιτάζοντάς τις, μπορούμε να διακρίνουμε τις αναλογίες, Το παιχνίδι εναλλαγής λευκών και μαύρων, το υπέροχο πλάγιο φως και τις σκιές. Όλα είναι αλήθεια και ταυτόχρονα μοιάζουν ψέμα-όνειρο.

Σκοπός της ήταν, με φωτογραφίες μέσα από τα έργα μας και μικρά σχόλια που τις συνοδεύουν, να έρθει ένα ευρύτερο φωτογραφικό κοινό σε επαφή με αυτό που ονομάζεται καλλιτεχνική φωτογραφία. Πώς μπορεί και γίνεται αυτό; Κάπου έχει γραφτεί, με τον ίδιο τρόπο που οι απλές λέξεις της καθημερινότητας μπορούν να γίνουν λογοτεχνία. Απαιτείται μεγάλη γνώση του μέσου και μεγάλη συγκέντρωση-έμπνευση. Δεν υπάρχουν κανόνες, ή μάλλον οι κανόνες από μόνοι τους δεν είναι αρκετοί. Έλεγε κάποιος, «αν ξέρω καλά τους κανόνες ενός μαραγκού μπορώ να φτιάξω ένα καλό τραπέζι, αν ξέρω καλά τους κανόνες ενός καλλιτέχνη δεν είναι σίγουρο ότι θα φτιάξω ένα έργο τέχνης». Τέλος, η τέχνη δεν αναφέρεται σε κάτι, είναι κάτι από μόνη τη