Μπορεί να είναι το πράσινο χρώμα, η έκταση που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια, η προσφορά ενός ορίζοντα λίγο πιό πέρα από το απέναντι κτήριο που σταματάει το βλέμμα στην αστική όραση. Μία υποψία υγρής παρουσίας, σκηνικό για διαλογισμό, φιλοσοφική δραπέτευση από χρόνους και οφειλές.

Η αντίθετα να είναι η συσκευασία της αναψυχής, της ψευδούς επαφής με την φύση, το άλλοθι της διαφυγής από ένα τακτοποιημένο γεωμετρικό περιβάλλον, που χαρίζεται σε τόνους πράσινου, ηρεμίας και χαλαρού παιχνιδιού -για όσο βρίσκεσαι μέσα σε αυτό και αν δεν δοκιμάσεις να αγγίξεις τα όρια του.

Χώρος πλαισιωμένος, εν τη γενέσει, ως φωτογραφικός άλλωστε, ένα πράσινο κουτί ερωτημάτων προς ερμηνεία.